منو با تنهاییام تنها بذار، دلم گرفته

ترس از دست دادن، عین خوره میوفته به جون خوشی ها.
ترس از دست دادن نا امید میکنه. غمگین و گوشه گیر میکنه، طوری که ترجیح میدی هیچکدوم از این خوشی ها نباشن، اما آروم باشی!
آرامشم رو دوس ندارم با خوشی ترسناک عوض کنم. از شادی ِ غمگین بی زارم. نه اینکه بلد نباشم مث خیلی ها شعار بدم و زندگی رو زیبا تر از چیزی که هست ببینم. نه اینکه برای مخفی کردن ضعف هام، پوشوندنِ بغض ، با لخند رو ماهرانه تمرین نکرده باشم!

(حتا بلدم یه جوری بخندم که عمرن کسی بفهمه راستکیه یا دروغکی)
اما شادی ای که اینقدر ترسوتر ام میکنه،
خوشحالی ای که منزوی و مظلوم و خیالباف ترم میکنه رو نمیخوام.

نمیخوام.

فائزه هستم،در سرزمین عجایب!...