رفتن، همیشه رفتن.

خیلی کارا هستن که هیچوقت بلد نبودم توو زندگیم و شاید هیچوقت هم یاد نگیرم. اما یه کارو بلدم. من "دل کندن"رو بلدم. به این افتخار نمیکنم. نشون دهنده ی قدرتمندی من نیست. تظاهر نمیکنم به قوی بودن. نه اینکه وقتی میذارم و میرم، خودم عین خیالم نباشه، نه اینکه بغض نکنم نه اینکه با صدای بلند گریه نکنم، نه اینکه خیالبافی نکنم که اگه فلان نشده بود، نه اینکه هربار دلم هزار تیکه نشه و یه تیکه ش همونجا نمونه!
نه اینکه حاضر نباشم برای چیزی که میخوام بجنگم. نه اینکه بخاطرش جلوی هرکس حتی خودم نایستم!
میجنگم و پاش میمونم. اما اگه اتفاقی بیوفته که نباید....
اگه اتفاقی بیوفته که نباید...
هیچوقت خودم رو درجایگاهی ندیدم که توقع عذرخواهی داشته باشم از دیگران اما عمیقا میبخشم. عین آب خوردن برام آسونه که ببخشم و فراموش کنم.
میبخشم.
و
بعدش
میرم.
میرم و نمی مونم.

حتا اگه با تمام وجود دلم بخواد که بمونم

فائزه هستم،در سرزمین عجایب!...