رفیق من، سنگ صبور غم هام!

گفت  من اهل هندونه دادن و نوشابه باز کردن نیستم، خودت میدونی در تو ضعف ببینم میزنم صورتت
گفتم قول؟
گفت  قول بوده، هست و خواهد بود! گریه رو که شوخی کردی؟
گفتم  نه الان توو اون حالتم که چشام پر اشکه ولی خندم گرفته!
گفت: اِاااا نکنیا
         نبینم اشکاتو
          زشت میشی
         خجالت بکش!
گفتم  خجالت نمیکشم! حتا اگه لازم بدونم با صدای بلند هم میزنم زیر گریه جلوت.
گفت : باشههههه

          ولی الان که جلو روم نیستی
          پس
          نکن لطفا
گفتم  چشم.
گفت دنیا فدا سرت وقتی تو اینقد خوبی.

و من باز خیلی خیلی گریه م گرفت ولی قول داده بودم گریه نکنم.

پ.ن: اینا رو نوشتم اینجا که یادم نره، به قول هایده زندگی هنوز خوشگلیاشو داره!

   پ.ن1: و سوگند به دوست، آنگاه که همه چیز را میداند!

      (میدونم نمیخونه ولی اگه میخوند میگف: خواهش میکنم! من مرسی ام!)