زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت!

چقدرررر امروز خسته کننده بود و کاملا میتونم تصور کنم روزی رو که این پست رو از توو ارشیو میخونم و اصلا یادم نمیاد ذهنم سر چی اینقدددد درگیر بود.

بله. خوبی وبلاگم برای من همیشه این بوده که همه چیو از دور میتونم نگاه کنم! که اتفاقات بد چقددد کوچیکن اونقد که فراموش میشن.

دلیلی خیلی از غم هام توو یادداشت های این وبلاگو یادم نمیاد. و این باعث میشه اصلا سخت نگیرم زندگی رو و مطمین باشم فراموش میشه.

حتا اگه حس کنم الزایمر دارم!

امروز داشتم میگفتم چقد حالم خوبه بالاخره و چقد همین شرایطمو دوس دارم.

چقدر فاصله ای که از ادما دارم رو دوس دارم. چقد نمیخوام ارامشم بهم بریزه. دیگه با خیلی از تصمیماتم کنار اومدم.

و اون لحظه متوجه شدم ک بحران 20سالگی بالاخره تموم شد!

سعی میکنم امروز، "نه"ِ گُنده ی صریح و ناراحت کننده ای که گفتم رو به یاد داشته باشم.

بعنوان تجربه و اقتدارم! 

نمیخوام هیچ اشتباهی بکنم تا حد امکان.